عصر بود که برگشتم و بچه‌ها که چند روزی بود هیچ شهیدی روزی شان نشده بود، بسیار خوشحال بودند از اینکه سه شهید پیدا کرده اند، اما یکی از آن‌ها هیچ نشانه‌ای برای شناسایی نداشت و نامش را شهید گمنام گذاشته بودند.

از بچه‌ها خواستم تا بیشتر بگردند شاید ردی، نشانی پیدا شد، اما گشتن بی فایده بود.

از آن‌ها خواستم تا اجازه دهند من هم یک بار بگردم.

به سراغ پیکر مطهرش که لباس فرم سپاه به تن داشت، رفتم. تنها چیزی که پیدا کردم چیزی شبیه دکمه بود که نظرم را جلب کرد.

با دقت نگاه کردم، تکه‌ای عقیق بود که به گل و خاک آغشته شده بود، گل‌ها را با انگشتم تراشیدم و خاک هایش را با پیراهنم تمیز کردم دیدم جمله‌ای بر روی آن حک شده بود: «به یاد شهدای گمنام».

خودش گمنام بودن را انتخاب کرده بود، دیگر نیازی به گشتن نبود.

منبع:جماران

مطالب جدید

مطالب پربازدید

تبلیغات متنی

عنوان سایت شما

چند خطی درباره سایت شما